.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
Нёман. № 8. Минск. 1998. С. 194-234.
.png)
С ДНЁМ ГЕОЛОГА!
Из года в год высокими широтами
Мы бродим лабиринтами тайги
По склонам, по вершинам и болотами,
Где даже чёрта не было ноги.
Мы оставляли сзади километры,
Взамен бросали камни в рюкзаки,
Сжимали путь на карте в сантиметры,
В лохмотья истирали сапоги.
Сквозь стланик прорубались топорами,
Валились с ног на несколько минут.
И без команды поднимались сами
Продолжить изнурительный маршрут.
И где-нибудь у шумного распадка
Устраивались на ночь у костра.
Как в детстве, засыпали сладко
Без всяких сновидений до утра.
Мы на свою судьбу не сетуем,
Хотя в сердцах, случается, ворчим,
Что внукам повторить нас не советуем,
А детям – непременно запретим.
Но каждый раз с апрельскою капелью
Мы говорим совсем наоборот.
Ворчим, что дома все пропахло прелью,
Собрав рюкзак, спешим на вертолет.
И не бродяги мы, а мы – геологи.
Нам дорог шум нехоженой тайги
И склоны скальные, вершины и болота,
Где даже чёрта не было ноги.
Под звездами вечернею порою,
Глотнув для бодрости каюрский чифирок,
Мы под гитару гимн свой запеваем
И тихо у костра поем:
«Эх, сопки дальние, тайга бескрайняя,
А море плещется, шумит прибой.
А мы по стланику, подобно страннику,
Из года в год за кладами бредём…»
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
Фэлікс Шкірманкоў (27 траўня 1926, Прапойск — 4 студзеня 2021) — беларускі пісьменьнік, паэт, публіцыст, грамадзка-палітычны дзяяч. Сябра Саюзу беларускіх пісьменьнікаў.
Пятнаццацігадовым падлеткам пайшоў у партызаны. Падчас адной з апэрацыяў на чыгунцы быў паранены, летаком яго вывезьлі з партызанскай зоны ў Расею. Па сканчэньні Маскоўскай ваенна-інжынэрнай вучэльні быў накіраваны на 4-ы Ўкраінскі фронт. Перамогу сустрэў у чэскім горадзе Аламаўцы. Пад час вайну атрымаў чатыры раненьні.
Ад 1948 да 1951 году працаваў у органах Міністэрства дзяржаўнай бясьпекі. Адчуўшы да сябе недавер, звольніўся. Праз шмат год даведаўся, што чэкісцкай кар’еры зрабіць бы ня змог, бо меў роднага дзядзьку, “які падчас нацысцкай акупацыі працаваў дырэктарам школы ў Воршы” і па вызваленьні раёну савецкай арміяй атрымаў 10 гадоў калёніі за “здраду радзіме”.
Сьвядома ўступіў у партыю. Ад 1951 да 1979 году працаваў геолягам у Магаданскай вобласьці РСФСР.
Выйшаўшы на пэнсію ў 1979 годзе, вярнуўся ў родны Слаўгарад. У раёне працаваў у партыйных структурах. Займаўся творчай дзейнасьцю.
Пасьля канфлікту ў 1990 годзе з раённымі партыйнымі функцыянэрамі, якія перашкодзілі яму стаць дэпутатам Вярхоўнага Савету 12 скліканьня, публічна заявіў, што выходзіць з КПСС. На той час ён ужо быў знаёмы з палітыкам Зянонам Пазьняком і грамадзкім дзеячам Генадзем Грушавым.
Стварыў раённую суполку Беларускага Народнага Фронту, сябрамі якой былі больш за 100 чалавек. Таксама ён быў заснавальнікам раённага камітэту “Дзеці Чарнобыля”. Намаганьнямі суполкі дзеці з чарнобыльскіх раёнаў выяжджалі на аздараўленьне за мяжу.
У 1990-1995 гадах старшыняваў у Слаўгарадзкім гарсавеце. Пасьля прыходу да ўлады Аляксандра Лукашэнкі сышоў з пасады. Пасьля рэфэрэндуму 1995 году забраў з гарсавету герб “Пагоня”, які цяпер вісіць у яго дома.
27 траўня 2019 году ўзнагароджаны мэдалём да 100-годзьдзя БНР.
Памёр 4 студзеня 2021 году ад COVID-19.
Аўтар больш як 20 зборнікаў прозы і вершаў. Друкавацца пачаў у 1990 годзе, калі ў выдавецтве “Юнацтва” выйшла на расейскай мове кніжка апавяданьняў для дзяцей “Кто обидел медведя”. У 1995 годзе выдаў кнігу з успамінамі ўдзельнікаў беларускай партызанкі. Іх зьбіраў больш за 20 гадоў. Аўтар словаў гімну Слаўгарадзкага раёну.
Пярфіля Нэльма,
Койданава
.png)
.png)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz