ЎЎЎ Баўруся Чаўпуха. Сасланы Вінцук Мароз ды Якутыя. Койданава. "Кальвіна". 2021.

    7-9 чэрвеня 1945 году ваенны трыбунал войскаў НКУС па Брэсцкай вобласьці ў м. Брэст разгледзеў “у зачыненым судовым паседжаньні справу па абвінавачваньню грамадзянаў:

    1). Мароза Станіслава Тамашавіча, 1915 г. н., ур. в. Дубоўкі Мёрскага р-ну Вілейскай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, з ніжэйшай адукацыяй, несудзімага…

    2). Букея Яна Язэпавіча, 1917 г. н., ур. в. Кладнікі Іўеўскага р-ну Баранавіцкай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    3).

    4).

    5). Мароза Вікенція Ігнатавіча, 1921 г. н., ур. в. Крычава Мёрского р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, з ніжэйшай адукацыяй (3 кл.), несудзімага…

    6). Смулька Дамініка Карлавіча, 1922 г. н., урадж. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, з ніжэйшай адукацыяй, несудзімага…

    7). Забіша З. Ігнацьевіча, 1929 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, з ніжэйшай адукацыяй, несудзімага…

    8). Сауч Браніслава Вікенцьевіча 1910 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасабніка…

    9). Пупіна Баляслава Пятровіча, 1908 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасобніка…

    10). Мароза Язэпа Антонавіча, 1912 г. н., ур. в. Крычава Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, з сялянаў-бяднякоў, селяніна-аднаасобніка, жанатага, м/п., несудзімага…

    11). Шэбала Франца Язэпавіча, 1917 г. н., ур. в. Дубоўкі Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, з селянінаў-сярэднякоў, сяляніна-аднаасобніка, нежанатага, пісьменнага, несудзімага…

    12). Сауч Вітольда Аляксандравіча, 1907 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, жанатага, пісьменнага, несудзімага…

    13). Сауч Франца Вікенцьевіча, 1907 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, жанатага, м/п., несудзімага…

    14). Календа Юзафа Янавіча, 1926 г. н., ур. в. Камянчаны Іўеўскага р-на Баранавіцкай вобл., б/п., паляка, з селянаў-сяраднякоў, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, пісьменнага, несудзімага…

    15). Мацюка Хведара Мікіфаравіча, 1912 г. н., ур. в. Дворнае Сяло Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, жанатага, м/п., несудзімага…

    16). Акуловіча Яна Зыгмунтавіча, 1920 г. н., ур. в. Кладнікі Іўеўскага р-на Баранавіцкай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, пісьменнага, несудзімага…

    17). Альхімовіча Яна Паўлавіча, 1908 г. н., ур. в Сурамшчына, Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    18). Рубаніка Пётара Язэпавіча, 1926 г. н., ур. в. Дубоўкі Мёрскага р-на, Вілейскай вобл. б/п., паляка, м/п., несудзімага…

    19). Грыцкевіча Вацлава Мікалаевіча, 1913 г. н., ур. х. Яромічы Лідзкага р-на Баранавіцкай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, жанатага, м/п., несудзімага…

    20). Сауч Язэпа Валяр’янавіча, 1908 г. н., ур. г. Перм, б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, жанатага, м/п., несудзімага…

    21). Баркоўскага Франца Браніслававіча, 1914 г. н., ур. в. Крайванцы Ашмянскага р-на Вілейской вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    22). Захарэвіча Франца Раманавіча, 1906 г. н., ур. в. Сурамшчына, Мёрского р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    23). Лімашонак Пётар Язэпавіч, 1924 г. н., ур. в Сурамшчына, Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п.. несудзімага…

    24). Юркевіча Браніслава Ігнацьевіча, 1922 г. н., ур. в. Кліманцы Ашмянскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    25). Гарбачонак Яна Юльянавіча, 1919 г. н., ур. в. Крычава Мёрского р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, пісьменнага, несудзімага…

    26). Баркоўскага Браніслава Браніслававіча, 1920 г. н., ур. в. Крайванцы Ашмянскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, пісьменнага, несудзімага…

    27). Сауч Антона Аляксандравіча, 1906 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    28). Байдашэвіча Франца Антонавіча, 1923 г. н., ур. в. Сурамшчына Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    29). Кашкуру Юзафа Стафанавіча, 1915 г. н., ур. в. Чэмеры Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка. селяніна-аднаасобніка, нежанатага, м/п., несудзімага…

    30). Руданіка Аляксея Кліменцьевіча, 1910 г. н., ур. в. Крычава Мёрскага р-на Вілейскай вобл., б/п., паляка, селяніна-аднаасобніка, жанатага, м/п., несудзімага…

    і выявіў:

   … што падсудны Мароз С. Т. у сакавіку месяцу 1944 году ўвайшоў у Белапольскую банду “АК”, якая мела сваёй задачай вядзеньне ўзброенай барацьбы з партызанскім рухам і Чырвонай Арміяй. Знаходзячыся ў бандзе, падсудны Мароз С. Т. меў бандмянушку “Салавей” і выконваў абавязкі дружыновага (кам. адз.)

    У кастрычніку месяцу 1944 г. падсудны Мароз С. Т. быў пазваны на ваенную службу ў Войска Польскае і прызначаны зам. камандзіра ўзвода ў 27 стар. полк 10-й дывізіі.

    Знаходзячыся на службе ў Войску Польскім падсудны Мароз С. Т. праводзіў раскольніцкую і агітацыйную працу сярод жаўнераў 27 і 29 палкоў аб масавым дэзэрцірстве з войска ў выніку чаго пад яго непасрэдным кіраўніцтве 12 і 13 студзеня 1945 г. каля 50 узброеных капралаў і жаўнераў дэзэрціравала з Войска Польскага, у тым ліку і падсудныя Букей І. І. … Кашкур Ю. С.

    Усе пералічаныя падсудныя і Мароз С. Т. былі разьбітыя на дзьве групы, у складзе якіх у ноч на 20 і 23 студня 1945 г. яны перайшлі лінію дзяржаўнай мяжы і ўварваліся на тэрыторыю СССР з намерам застацца ў лясах да заканчэньня вайны.

    Быўшы выяўленыя 15-м памежным атрадам, гэтыя ўзброеныя групы пачалі бой з апошнім, пад час якога быў забіты адзін памежнік і два параненыя. Падсудны Рубанік А. К., зьяўляючыся дэзэрцірам Войску Польскага ў ноч на 23 студня 1945 г., нелегальна перайшоў лінію дзяржаўнай мяжы і гэтага чысла быў затрыманы памежным атрадам.

    На падставе выкладзенага в/т прагаварыў:

    Мароза Станіслава Тамашавіча да ВМП з канфіскацыяй маёмасьці… Рубаніка А. К. па арт. 120 КК БССР да 3 гадаў пазбаўленьня волі без паражэньня ў правах, астатніх па ст. 80 КК БССР да 10 гадам ППЛ з паразай у правах да 5 гадоў.

    Рэчыўных доказаў па справе: карабінаў узору 1944 г. 10 шт., карабінаў узору 1938 г. 2 шт., аўтамат 1 шт., патронаў 7,62 мм. - 70 шт.

    Частка асуджаных па гэтай справе патрапіла на Колыму, як Рубанік (Дубанік) Пётар Язэпавіч, 1928 г. н., паляк, 14 лістапада 1949 г. быў прыняты ў Індляг; 5 лютага 1952 года яго справа сьпісаная ў архіў.

    Сярод іх знаходзіўся і Мароз Вікенцій Игнатьевич. На радзіме ў яго засталіся: маці - Мароз Адэля Якубаўна,1882 г. н., у в. Крычава; сястра Гайлевіч Юзэфа Ігнацьеўна, 1918 г. н., якая пражывае ў в. Дразды Мёрскага р-на Полацкай вобл., а брат Мароз Эдуард Ігнацьевіч, 1912 г. н., выбыў у 1936 г. у Латвію і пра яго “ні якіх вестак няма”.

    2 кастрычніка 1952 года Мароз У. І. быў вызвалены са зьняволеньня ў Індлягу і паводле “Распараджэньня МДБ СССР № 9/2 1-4172 ад 25 12 1952 г.” адпраўлены ў бестэрміновую ссылку ў п. Вусьць-Нэра, дзе пачаў працаваць цесьляром. 17 09 1955 г. падышла амністыя і 01 12 1955 г. Мароз У. І. быў вызвалены ад ссылкі. Натуральна ён падаў прашэньне на выезд у ПНР.

    З “Апытальнага ліста” відаць, што ён “нарадзіўся ў польскай вёсцы Крычава Мёрскага р-на … поляк, родная мова польская … стрыечныя браты: Мароз Юзаф Аляксандравіч і Мароз Вацлаў Юзэфавіч пражываюць у Польшчы. Адрас невядомы … Сем’і і сваякоў у СССР не мае”.

    Неўзабаве спэцкамэндатура ва Вусьць-Нэры атрымала рашэньне кіруючых структураў: “Хадайніцтва Мароз У. І. аб рэпатрыяцыі з СССР у ПНР МУС ЯАССР лічыць магчымым задаволіць…”

    /Па матэрыялах асабістага справы Мароз У. І. № 11799, якая захоўвалася ў Архіве МУС РС(Я), арх. № 1-12771./

    Літаратура:

*    Barkouski A.  Z Jakuckich Archiwów // Zesłaniec. Nr 19. Wrocław. 2004. 2005. S. 91-93.

    Баўруся Чаўпуха,

    Койданава

 

 

 

 

 

 

 

ЎЎЎ Парасуньня Шуфель. Лёс Каятана Нямеры ў Якутыі. Койданава. "Кальвіна. 2021.

    28-29 студзеня 1945 г. ваенны трыбунал МУС БВА у м Ліда, пад старшынствам палкоўніка Жагрова “без удзелу абвінавачваньня і абароны” разгледзеў “у зачыненым судовым паседжаньні справу па абвінавачваньню Каятана Іванавіча Нямеры /Немеры/, 1928 г. нар., ураджэнца в. Вялікае Сяло, Лідзкага р-на Гродзенскай вобл., б/п, паляка, вучня сярэдняй школы ў в. Жырмуны (9 кл.) і “Выявіў:

    Увесну 1942 года па заданьню польскай антысавецкай нацыяналістычнай арганізацыі “АК” і нямецкіх уладаў была арганізаваная падрыўная група, якая ставіла сваёй задачай барацьбу з Чырвонымі партызанамі і Савецкім актывам. Да гэтай групы далучыўся Нямера Каятан Іванавіч, які вёў антысавецкую агітацыю сярод насельніцтва, заклікаючы апошніх змагацца з рухам,які расьце, Чырвоных партызанаў, са зброяй у руках адбіраў у насельніцтва харчаваньне, грошы і быдла.

    У ліпені месяцы 1944 г. прымаў удзел у выправе на гор. Вільня, пасьля разгрому белапольскіх атрадаў, вярнуўся на пляцувку Гервянікі, уцягнуў у гэтую арганізацыю новых удзельнікаў. Праводзіў з іншымі бандытамі падпольны сход і ўзброенае зборышча.

    2 верасьня 1944 года яны зьдзейсьнілі напад на памяшканьне сельсавету ў в. Гервянікі, спрабуючы вызваліць арыштаваных белапалякаў - Сечэня і Янкоўскага, і зьнішчыць ахову чырвонаармейцаў, якая там мелася. 3 верасьня 1944 года пад кіраўніцтвам верхавода хэўры Дарьмята Казімера, які забіты, Нямера, разам з групай хэўры, у колькасьці 25-30 чал., узброеныя вінтоўкамі, аўтаматамі і кулямётамі, абстралялі ў памяшканьні с/с старшыню і сакратара ды некалькіх чырвонаармейцаў, якія знаходзіліся там, разагналі канвой і вызвалілі арыштаваных, а 4 верасьня паўторна абстралялі памяшканьне і падпалілі яго…”

    На падставе вышэйпададзенага в/т прыгаварыў яго па арт. 63-1 КК БССР да 10 гадоў зьняволеньня ў папраўчых лягерах і паражэньнем у правах на 5 гадоў.

    На радзіме ў Каятана Нямеры засталіся: бацька - Ян Станіслававіч, 1882 г. нараджэньня; маці - Алена Язэпаўна, 1890 г. нараджэньня; сястра - Дзякевіч Яніна Іванаўна, 1921 г. нараджэньня і брат Станіслаў, 1923 г. нараджэньня.

    10 студзеня 1948 г. Каятан Нямера быў прыняты Індлягам, а 27 траўня 1949 г. сьпісаны ў Асобляг № 5, адкуль 24 студзеня 1953 г. паводле нараду “А” МДБ СССР № 18/10/3-299950 ад 12 студзеня 1952 г., быў накіраваны “у ссылку на паселішча ў раён Калымы”, а жыхарствам яму вызначылі “капальню Перамога ІТУ ў 80 км. ад цэнтра п. Вусьць-Нэра”.

    Спачатку на капальні ён працаваў рознарабочым, а затым тэхнарадчыкам і табэльшчыкам.

    21 красавіка 1954 г. Каятана Нямеру ад ссылкі вызвалілі, бо ён быў прызнаны інвалідам 2-й групы, а з работы звольнены 26 красавіка 1954 г. па арт. 47 “у”, па прычыне хваробы, з выездам у цэнтральныя раёны краіны, а для падлячэньня здароўя накіраваны ў райбальніцу п. Дэбін Ягадзінскага р-ну Магаданскай вобласьці. Але было запозна. Каятан Нямера, паводле “Пасьведчаньня аб сьмерці” № 136 памёр 1 кастрычніка 1954 года ад сылікознавагу тубэркулёзу.

    Ягоная маёмасьць: грошы 73 рубля, аблігацыі на суму 190 рублёў і гадзіньнік тыпу “Маланка” былі адасланыя ягонаму бацьку.

    /Па матэрыялах асабістай справы ссыльнапасяленца Нямеры К. І. № 11187, якая захоўвалася ў Архіве МУС РС(Я), арх. № 1-11557, пачатая 24 студзеня 1953 - скончаная 20 лістапада 1954 г./

   Літаратура:

*    Barkouski A.  Losy Kajetana Niemiero. Z Archiwum Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Republiki Sacha (Jakucja). // Zesłaniec. Nr. 15. Wrocław. 2004. S. 91-92.

    Парасуньня Шуфель,

    Койданава

 

 

 

 

ЎЎЎ 3-3. Мажэна Ляда. Якуцкая галіна Біруляў-Бялыніцкіх гэрбу Галабок. Сш. 3. Ч. 3. Потомки. Койданава. "Кальвіна". 2021.

 

    В 1922 г. у Вячеслава Викентьевича Бялыницкого-Бирули, по словам Ады Вячеславовны, и его новой жены, местной уроженки «тунгуски», Ольги Афанасьевны Семеновой, рождается дочь Тамара.

                                                             «БЛАГОДАРНОСТЬ ВРАЧУ

    Около трех месяцев я пробыла на излечении в Олекминской городской больнице, перенесла две операции. Теперь я получила возможность вновь приступить к работе.

    Считаю своим долгом выразить глубокую благодарность главному врачу-хирургу И. Ф. Голынскому, ординатору горбольницы врачу М. Л. Вульфович, а также всему медицинскому персоналку за внимательное и чуткое отношение ко мне во время болезни.

     Т. Бялыницкая». /Колхозник. Олекминск. № 26. 25 июня 1948. С. 1./

    Тамара Вячеславовна умерла в 1954 г. Ее муж Николай Захарович Парцевский (1925-1970) изведал муки ГУЛАГа, а дочь Надежда Николаевна, 1952 г.р. умерла в Якутске 9 мая 2005 года, оставив дочь Анжелику.

   Сын Станислав Вячеславович умер в 1928  году.

    В 1930 г., по словам Ады Вячеславовны, у Вячеслава Викентьевича рождается дочь Ида.

                                                            «ПИСИМО В РЕДАКЦИЮ

    Приношу глубокую благодарность врачам Вульфович М. Л., Фроловой Е. И. и Порядкиной Р. Н. оказавшим своевременную помощь моей тяжело заболевшей дочери Иде – ученице 7 класса неполной средней школы.

    Только у нас в Советском Союзе каждый врач, выполняя свой гражданский долг, привлекает все свое знание, умение и опыт в деле сохранения жизни самого ценного в мире – человека.

    Пенсионер труда

    В. Бялыницкий». /Колхозник. Олекминск. № 35. 27 августа 1944. С. 2./

    Ида Вячеславовна, по словам Ады Вячеславовны, заслуженный связист ЯАССР, проживает в Хандыге, имеет двоих дочерей – Ольгу, 1956 г. р., живущую в Якутске, и Оксану, по мужу Жуковец (муж из белорусского города Калинковичи), которая сейчас живет в Усть-Нере Оймяконского улуса РС(Я).

    В 1933 г., по словам Ады Вячеславовны, у Вячеслава Викентьевича рождается дочь Генриетта, которая умирает в 1941 году.

     1 июня 1937 г. в Хоринцах Олекминского района у Вячеслава Викентьевича рождается последняя дочь Ада.

    Дочь Вячеслава Викентьевича Бялыницкого-Бирули – Ада Вячеславовна Бялыницкая, много лет проработавшая в Институте мерзлотоведения и все последние годы ухаживавшая за престарелым отцом, сейчас живет в Якутске на улице Якова Потапова 6/1 – 32.

    „Через пару лет судьба Вячеслава Викентьевича вошла в новый виток. Он снова женился, родились дочь и сын, семья сменила место жительства. «Соратник и товарищ Ойунский, хотя отец никогда его так не называл, видимо предчувствуя надвигающуюся грозовую тучу репрессий, посоветовал уехать из Якутска куда-нибудь подальше», — говорит Ада Вячеславовна.

    Так пенсионер Бялыницкий в 1929 году снова оказался в Олекминском районе. И снова пошла благополучная жизнь. Даже войну большая дружная семья пережила, в общем, относительно спокойно в Олекме, прозванной якутской житницей. Здесь Вячеслав Викентьевич помогает организовывать финансово-отчетное дела района, готовит специалистов по учету и продолжает писать заметки в республиканские газеты. Пополняется семья — родились еще три дочери. Наша собеседница появилась на свет в 1937 году, когда отцу было 67 лет. «И в войну не голодали, хоть все по карточкам давали. Мама, по национальности тунгуска, очень хорошо готовила, была белошвейкой и полностью нас обшивала», — вспоминает Ада Вячеславовна.

    В Якутск семья смогла перебраться только в 1948 году. И снова столица встретила их неласково. Поселились в старенькой покосившейся избушке по улице Маяковского у самого берега озера Сайсары. Через год умерла мама Ольга Афанасьевна, маленькой Аде шел всего двенадцатый год. Старшие сестры разъехались: кто — учиться, кто — работать.

    Осталась Ада одна с больным немощным отцом. Все заботы о доме и престарелом отце легли на хрупкие детские плечи. «Мир перевернулся, когда мамы не стало. И даже не потому, что стало трудно в быту. Холодно? Можно наколоть дров, растопить печку. Голодно — продать или обменять книги на что-нибудь съедобное или натаскать и напиться воды», — вздыхает Ада Вячеславовна, не в силах сдержать слез. Холод, голод оказались для девочки ничем по сравнению с болью утраты самого родного человека. «Мы с папой никогда друг друга не обижали, общались на равных, хоть он и был убеленный сединами старец, повидавший все на своем веку: и в кругосветном путешествии побывал, и шесть языков изучил, и должности занимал, а я совсем маленьким испуганным ребенком. Никогда не читал нотаций. Лишь однажды сказал мне; думай своей головой», — продолжает она.

    Так она и жила, полагаясь только на себя, но жизнь посвятив совсем не себе. Отказавшаяся от личной жизни, в 1966 году — когда отца не стало, — она осталась совсем одна. Врожденное чувство ответственности не позволяло Аде ни на секунду забыть об отце: и когда она была малолетней школьницей, и затем — студенткой ЯГУ и молодым специалистом. Чего не скажешь о государстве, на алтарь служения которому положил всю свою жизнь Вячеслав Викентьевич: его задвинули подальше, словно пролистанную книжку. Кроме медали «За достойный труд в Великой Отечественной войне» да звания пенсионера местного значения Родина ничем не отметила заслуги Вячеслава Викентьевича. 13 лет он с дочерью прожил в покосившейся избушке, последние пять — в однокомнатной квартирке на «Ёлочке» безо всяких удобств, которую получила Ада, став специалистом.

    «Он никогда ничего ни у кого не просил. Когда я заикалась об улучшении жилищных условий, отрезал: тебе надо, ты и иди. Однако в ответ на все мои прошения слышала одно и то же: «А зачем он вышел из партии?» Конечно же, и его кончина не решила моего квартирного вопроса», — говорит Ада Вячеславовна. Выделение квартиры — пожалуй, единственное, что она когда-либо просила. Даже в самые голодные времена она отказывалась от помощи друзей и родственников.

    После смерти отца она посвятила свою жизнь племяннице, дочери сестры, рано ушедшей из жизни. Сейчас с ней на правах внучки живет внучатая племянница Анжелика.

    Тем не менее, Ада Вячеславовна ни о чем не жалеет и, если была бы возможность, прожила бы жизнь так же, ничего не поменяв. Единственное, что печалит ее, — тот же жилищный вопрос мешает воссоединиться нашей собеседнице с единственной сестрой: «У отца от двух браков родилось 12 детей. Сейчас мы с Идой остались вдвоем, да только она так далеко — живет в Кюсюре Томпонского района, сюда переехать возможности нет, на все наши просьбы начальники всех рангов отвечают отказом», — вздыхает она”. /Вероника Федорова. // Наше время. Якутск. № 17. 29 апреля 2005. С. 30./

 

 

    «…Отголоски истории неожиданно прозвучали в 1997 г. Министерство финансов широко отмечало свой юбилей. Но если бы в то время Вячеслав Викентьевич Бялыницкий был жив, его… вряд ли пригласили бы на праздник. По край ней мере, позвать представителей семьи Бялыницких туда никому и в голову не пришло. На просьбу дочери сообщить хоть какие-нибудь дополнительные сведения о родном человеке одна из руководителей министерства, Галина Данчикова, сообщила: «Мы историю не знаем! Чего вы хотите?» С грехом пополам все же Аде Вячеславовне презентовали юбилейный сборник. Зато тогдашний и. о. министра финансов Сергей Яныгин «оказался на высоте», послав пожилой женщине письмо с печатью Минфина и издевательским содержанием: да, мол, действительно, ваш отец был первым наркомом финансов. Однако это не дает каких-либо дополнительных льгот или преимуществ по действующим законодательствам. Нынешним финансистам трудно понять, что кому-то, быть может, только и нужно – услышать, как добрым словом коллеги вспоминают отца…». /Елена Яровикова. Нарком-писатель. // Якутск вечерний. Якутск. № 7. 22 февраля 2002. С. 6./ Так что, власть имущие, будьте снисходительнее. Вы также подвержены старению и смертны, да и должности не вечны...

    Мажэна Ляда,

    Койданава