sobota, 3 października 2020

ЎЎЎ Тамэрляна Бус. Перакладчык беларускіх паэтаў якуцянін Алесь Лузанаў. Койданава. "Кальвіна". 2020.


    Алесь Лузанаў – нар. 7 лістапада 1951 г. у Казахстане Дзяцінства ды юнацтва прайшлі ў Беларускай ССР, адкуль ён падаўся на БАМ. Жыве і працуе ў Нэрунгры, што знаходзіцца ў Рэспубліцы Саха (Якутыя).

    Тамэрляна Бус,
    Койданава
 





 


    Александр Лузанов
                                              ПЕРЕВОДЫ С БЕЛОРУССКОГО
 
                    Пимен Панченко
                                                           ТОЛЬКО ГОЛОС
                                                   Небо журавлиное, тоскливое,
                                                   Хмурая промокшая земля.
                                                   Птица на болоте сиротливая.
                                                   Видели вы близко журавля?
 
                                                   Может лучше, что не видели намокшего,
                                                   Жалкого — тяжелый птичий быт...
                                                   Только небо да курлыканье немолчное,
                                                   Только голос в синеве не позабыт.
 
                        М. Багданович
                                                                      * * *
                                                   Час настанет домой собираться.
                                                   Поздний вечер, пора бы решить.
                                                   Если бы ты. Ах! Смогла догадаться,
                                                   Как не хочется мне уходить.
 
                                                   На дворе и не дождь, и не буря,
                                                   В темноте тишина залегла.
                                                   Поплетусь я печально понуро
                                                   До ненужного сердцу тепла.
 
                                                   Мысли нудные вновь закружатся,
                                                   Душу сдавит тоска. Не решить...
                                                   Если бы ты. Ах! Смогла догадаться,
                                                   Как не хочется мне уходить.
 
                      Евгения Янищиц
                                                              УТОЧНЕНИЕ
                                                   Прорвутся слезы на рассвете.
                                                   И захлестнет тоски поток:
                                                    «Я одинок.
                                                                       Я в поле ветер.
                                                   Я путник брошенных дорог».
                                                   Мой милый друг,
                                                   Мой жалкий ветер,
                                                   Скулящий золотом листвы,
                                                   Ты одинок на этом свете,
                                                   Как боги, гении, шуты.
    /Пульс. Сборник стихов поэтов литературного объединения «Пульс». Якутск. 1992. С. 52-53./
 
 






    /Полярная звезда. № 3. Якутск. 1993. С. 5./


                                                                     * * *
                                             Когда станем седыми и старыми,
                                             Среди тысяч ненужных вещей
                                             Нашей радостью память останется
                                             Этих встреч, ожиданий, ночей!
 
                                                                     * * *
                                             Выйти в поднебесье, в чисто поле,
                                             Где луна колышет неба свод,
                                             Задохнуться от тоски и воли,
                                             Ничего не зная наперед!
 
                                                              * * *
                                             Вечер, город, светофоры.
                                             Суета и шум машин.
                                             И пустые разговоры,
                                             Блеск назойливых витрин.
 
                                             И в глазах такая скука -
                                             Не тоска и не печаль.
                                             Не свидание, а мука.
                                             До свидания. Прощай.
 
                                             Все обыденно и просто:
                                             Ты не рыцарь, не герой.
                                             Просто небо, просто звезды
                                             Посмеялись над тобой.
 
                                                                  * * *
                                             Не женщина - вулкан страстей,
                                             Застывшей и холодной лавы.
                                             Она - хозяйка этой драмы,
                                             Но я твержу себе: «Смелей!»
                                             И, полон нежных слов,
                                             Пред ней колени преклоню:
                                             Да, я унижен перед Вами,
                                             Я Вас сейчас боготворю.
                                             Я не прошу - я умоляю!
                                             Я жду. Я жду. Я жду ответ.
                                             Я жду ответ и я страдаю!
                                             Но ты не женщина - волчица!
                                             Мне не даешь опохмелиться!
 
                                                             * * *
                                             Я знаю: тебя я не знаю,
                                             Хочу - и ужасно боюсь.
                                             С другими - всегда забываю,
                                             Что знаю тебя и не знаю,
                                             Но если случайно встречаю,
                                             То снова себе признаюсь,
                                             Что знаю тебя и не знаю,
                                             Хочу — и ужасно боюсь.
 
                                                                      * * *
                                             Отключен лифт. Опять не повезло.
                                             Я меряю надежду этажами.
                                             Здесь каждый шаг твоей судьбе назло,
                                             Здесь каждый взгляд виновен перед нами.
                                             Здесь каждый вздох, как тысячи веков,
                                             Как миллион ненужных откровений.
                                             Ты только пожелай, и я готов
                                             Лизать бетон заплеванных ступеней.
 
                                                              Осень
                                             Заслезилась сырая осень.
                                             Скоро лиственница иглу,
                                             Как ненужную память, сбросит
                                             И окрасит речную волну.
 
                                             А под утро мороз натужится,
                                             И шуга поплывет по реке.
                                             Нежный житель далекого юга,
                                             Вспоминаешь ли ты обо мне?
 
                                             Там ветер - шум, там ветер - стон,
                                             Ломает в шутку сучья с треском,
                                             А здесь - гуляет сквозняком
                                             И раздвигает занавески.
 
                                             Вздыхая, трогает холмы
                                             Небрежно брошенной одежды,
                                             Но оставляет все, как прежде:
                                             И пыль, и книги, и ковры…
 
                                             Лишь только быстро пробежит
                                             По стенам света луч случайный
                                             И, заблудившись, будет стыть
                                             От холода сквозящей тайны.
 
                                                          Уточнение
                                                               Вольный перевод из Е. Янишиц
                                             Прорвутся слезы на рассвете,
                                             И захлестнет тоски поток.
                                             Я одинок.
                                             Я в поле ветер.
                                             Я путник брошенных дорог.
                                             Мой милый друг, мой жалкий ветер,
                                             Скулящий золотом листвы,
                                             Ты одинок на этом свете,
                                             Как боги,
                                                              гении,
                                                                          шуты.
    /Она+. Якутск. № 21. 23 мая 2003. С. 30./
 






 

 

środa, 26 sierpnia 2020

ЎЎЎ Вуласта Статкевіч. Алігор Таразевіч ды Якутыя. Койданава. "Кальвіна". 2020.


    Георгій Станіслававіч Таразевіч – нар. 17 ліпеня 1937 году ў вёсцы Слабада Віленскага ваяводзтва Польшчы, цяпер Мядзельскага раёна Менскай вобласьці РБ.
    У 1959 г. скончыў Львоўскі політэхнічны інстытут па спэцыяльнасьці “інжынэр-геадэзіст”, празь дзесяць гадоў абараніў кандыдацкую дысэртацыю (кандыдат тэхнічных навук). У 1959-1962 гг. інжынэр-геадэзіст геадэзічнага атрада № 6 Заходняга аэрагеадэзічнага прадпрыемства ў м. Гомель.
    У 1963 годзе я ўзначаліў вялікую экспэдыцыю ў Якутыі, дзе упершыню сутыкнуўся з былымі зьняволенымі ГУЛягу... Яшчэ ў Якутыі я актыўна заняўся навуковай працай, абараніў дысэртацыю, пачаў выкладаць. Экспэдыцыю давялося пакінуць”. //Народная воля. Мінск. № 84. 1996. С. 1./
    1964-1966 — галоўны геадэзіст атраду № 6 г. Гомель.
    1966-1969 — в. а. дацэнта, старшы выкладчык Беларускага інстытуту інжынэраў чыгуначнага транспарту, (Гомель).
    1969-1972 — начальнік прадпрыемству № 5, г. Менск.
    1972-1973 — другі сакратар Савецкага райкаму КПБ г. Менску.
    1973-1977 — першы сакратар Савецкага райкаму КПБ г. Менску.
    1977-1980 — другі сакратар Менскага гаркаму КПБ.
    1980-1983 — старшыня выканкама Менскага гарадзкога Савету народных дэпутатаў.
    1983-1985 — першы сакратар Менскага гаркаму КПБ.
    Ад 29 лістапада 1985 па 28 ліпеня 1989 г. Старшыня Прэзыдыюму Вярхоўнага Савету БССР.
    Уваходзіў у Вярхоўны Савет СССР, дзе ўзначальваў дзьве камісіі: па міжнацыянальных адносінах і плянава-бюджэтную. Пабываў у шматлікіх гарачых кропках: у Нагорным Карабаху, Тбілісі, Баку, Вільні.
    Кандыдат у члены Палітбюро ЦК КПСС пры М. С. Гарбачове. Давераная асоба М. С. Гарбачова. Выконваў пры Гарбачове функцыі свайго роду амбасадара па адмысловых даручэньнях у гарачых кропках.
    Пасьля атрыманьня Беларусьсю незалежнасьці вярнуўся на Радзіму. Быў першым намесьнікам Міністра замежных спраў, Надзвычайным і Паўнамоцным амбасадарам у Польшчы (1994—1995). Нэгатыўна паставіўся да правядзеньня травеньскага 1995 году рэфэрэндуму. Адкрыта выказаўся ў абарону нацыянальнай сымболікі і беларускай мовы. У чэрвені 1995 г. распараджэньнем прэзыдэнта Беларусі вызвалены ад абавязкаў. Быў блізка зьвязаны з Сацыял-дэмакратычнай партыяй (Народная Грамада). У лютым 1998 году ўвайшоў у Нацыянальны выканаўчы камітэт, створаны беларускай апазыцыяй. Быў старшынём камітэту па нацыянальных і рэлігійных адносінах Нацыянальнага выканаўчага камітэту.
    Памёр 21 сакавіка 2003 году ў Менску, пахаваны на Ўсходніх могілках.
    Літаратура:
Таразевіч Г.  “...Затое сумленне чыстае” // Рэгіянальная газета. Маладзечна.24 лістапада 1995. С. 2.
*   Таразевіч Г.  “Не хочу быть в стороне, когда власть беззастенчиво «гребет» под себя, не заботясь о настоящем и будущем собственного народа”. // Народная воля. Мінск. № 84. 1996. С. 1.
    Таразевіч Георгій Станіслававіч. // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі ў 6 тамах. Т. 6. Кн. 1. Мінск. 2001. С. 502.
    Вуласта Статкевіч,
    Койданава



    /Народная воля. Мінск. № 84. 1996. С. 1./