Кастрамская вобласьць, Якуція, Бурація, Кіргізія —гэтыя пункты на карце СССР для Мікалая Мікалаевіча Анціпіна не проста знаёмыя назвы, а месцы, дзе даводзілася доўгія гады жыць і працаваць. пад Кастрамой нарадзіўся, на лене вытрымаў тры навігацыйныя пэрыяды пасьля рачнога вучылішча, сплаўляў лес, перавозіў вугаль. У Бурацкай АССР пачынаў службу ў арміі, адкуль пасьля школы малодшых авіяспэцыялістаў трапіў у Кіргізію, дзе застаўся на звыштэрміновую службу. Праслужыў 29 гадоў і адзін дзень у авіяпалку.
— Вучыліся ў нас курсанты з саюзных рэспублік вялікай тады дзяржавы, нашу авіяшколу асвойвалі немцы і віетнамцы, курсанты з Азіі, Афрыкі, Лацінскай Амэрыкі, — успамінае старшы прапаршчык. — Дзе толькі мне не давялося паматацца па камандзіроўках…
У Кіргізіі лёс зьвёў яго з Надзеяй Зарэчневай, якая пераехала сюды з Алтайскага краю. З той пары мінула чвэрць стагодзьдзя. Пакуль для мужа першай справай былі самалёты, Надзея Пятроўна працавала з дзецьмі, у дзіцячым садку прайшла па службовай лесьвіцы ад нянечкі да загадчыцы дашкольнай установы. І напэўна, жылі б гэтыя карэнныя расіяне ў гасьціннай Кіргізіі, любаваліся б воднай гладзьдзю Ісык-Куля, былі сваімі на сьвяце Курбан-байрама, калі б не трапіўся ім зяць-беларус, які праходзіў армейскую службу ў тых мясьцінах. Ён і перацягнуў спачатку жонку, а пасьля і яе бацькоў у беларусь. Маладая сям’я асела ў Мінску, а бацькі аблюбавалі ціхую вёсачку Камсамолец на нашай Узьдзеншчыне. Знайшлі яе па аб’яве ў газэце.
— Я адразу, як прыехала паглядзець дом, то нібы трапіла да сябе дадому. Так утульна адчула сябе, — дзеліцца ўражаньнямі надзея Пятроўна. — Лес, рэчка, свая сажалка з карасямі, чыстае паветра — усё тут здаецца зямным раем. Пашанцавала і на суседзяў, шчырых аднавяскоўцаў.
— Неяк летам адзначалі сьвята вёскі, — уключаецца ў размову Мікалай Мікалаевіч. — Бабуля Стэфа дастала сваё рукадзельле, Надзя пірагоў напякла, такую дружную гулянку наладзілі на вуліцы з песьнямі, застольлем, што душа радавалася.
Дзевяць гадоў жывуць Анціпіны-Зарэчневы ў Беларусі. Пасьля шырокіх расійскіх прастораў гэтае месца на карце абжыта з вялікай любоўю. тут адзначалі сямейныя юбілеі, на якія прыяжджалі родзічы з Кастрамской вобласьці, Тальяці, Масквы. Пра беларускую гасьціннасьць і добразычлівасьць ведаюць зараз з першых вуснаў і іх родзічы ў Барнауле, Арэнбургу, Удмурціі. тыя ж госьці, якія бывалі ў беларусі на ўласным транспарце, уражаны дагледжанымі дарогамі і парадкам на вуліцах.
Любяць гэтыя людзі прымаць гасьцей і самі пагасьціць. Вось і перад Вялікаднём зьбіраецца матуля да дачкі ў маскву са сваімі вясковымі прысмакамі. А выпякаць пірагі, піражкі з начынкай, блінчыкі Надзея Пятроўна проста майстрыха. Розныя саленьні і варэньні з агарода, лесу таксама не выводзяцца. Ва ўласнай гаспадарцы ёсьць куры, козы, значыць, яйкі і малочныя прадукты таксама дамашнія.
Кожны выхадны пераведваюць бацькоў і мінчане. Для зяця, які так удала выбраў яшчэ адну кропку на карце, тут заўжды ладзяць лазьню. І гэта нацыянальная “страва” з лёгкай парай і бярозавым венічкам таксама стала сямейнай традыцыяй.
Сьвятлана Міхайлоўская
/Чырвоная Зорка. Узда. 31 сакавіка 2012. С. 1./
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz