Ігар Лучанок,
заслужаны дзеяч мастацтваў БССР:
“ТЫ ПАДЗЯЛЯЕШ ЛЁС СУЧАСЬНІКА...”
— БАМ... Паездка на вялікую будоўлю і сустрэчы з яго героямі — вось самае яскравае ўражаньне, — гаворыць Ігар МІхайлавіч. — Новыя сябры, блізкія і далёкія маршруты, дарога і спадарожнікі... Без гэтага мастаку наогул нельга жыць. Кампазытару тым больш. А песеньніку асабліва. У Сыбір мы разам з Генадзем Бураўкіным, Вольгай Шутавай, Віктарам Стральчэнем і Валерыем Анісенкам везьлі паэтычнае слова і мэлёдыю. Мяне ўсхвалявала, што яшчэ ў самалёце мы вывучылі і сумесна сьпявалі маю “Залацінку” на словы Барыса Штормава.
Паўтары тыдні на магістралі веку, запоўненыя цалкам творчымі гутаркамі. канцэртамі, паездкамі, праляцелі імгненна. Але колькі сяброў зьявілася ў нас за гэты кароткі час, якімі сапраўды каштоўнымі і незабыўнымі ўражаньнямі напоўніліся нашы сэрцы! Як прыемна сёньня ўспамінаць сустрэчы з будаўнікамі Беларускага ўдарнага атрада імя Героя Савецкага Саюза Мікалая Кедышкі, аленяводамі саўгаса “Малая Залацінка” і нават тое падарожжа ў Тынду, калі мы трапілі ў такую завіруху, што не маглі доўга зварухнуць з месца машыну. А пакуль стыхія не супакоілася, сьпявалі, чыталі вершы...
Спадзяюся. што тыя яркія ўражаньні абавязкова адгукнуцца ў маіх новых песьнях. Наогул, кожны, хто дакрануўся сэрцам да гэтай вялікай і маладой будоўлі. адчувае сябе, хоць і ў нейкай ступені, але ж — бамаўцам! Тут далучаесься да паэзіі працы сёньняшняга перадавога краю нашага стагодзьдзя.
Будоўля або служба на граніцы, студэнцкая аўдыторыя або геалягічная партыя, — кожнае месца работы накладае на чалавека нейкі своеасаблівы адбітак. Мастак закліканы адчуваць і раскрываць такія, народжаныя часам, нюансы ў духоўным сьвеце чалавека, тады ён і падзяляе лёс сучасьніка, гаворыць сваёй творчасьцю пра надзённае. Мне цяжка ўказаць дакладна: маўляў, вось гэтая мэлёдыя або вось такая задума падказана мне сустрэчамі ў Брэсьце або з ільнаводамі на Магілёўшчыне, але з уражаньняў чэрпаю матэрыял для песень, уражаньні вядуць мяне да літаратурных першакрыніц...
Вастрэй адчуў я асаблівасьць нашага часу і нашага сучасьніка, апынуўшыся за акіянам. Разам з “Песьнярамі” мне давялося сёлета не толькі ўдзельнічаць у канцэртах у розных гарадах і штатах, а і выконваць функцыі, якія выпадаюць амаль кожнаму савецкаму чалавеку за рубяжом: адказваць на сотні пытаньняў амэрыканцаў пра наш лад жыцьця пра культурную палітыку нашай краіны, пра росквіт нацыянальнага мастацтва. Такія прэс-канфэрэнцыі і імправізаваныя дыспуты ўзьнікалі часта. І вось, каб пацьвердзіць агульныя словы пра савецкі характар, я зьвяртаўся да маіх уражаньняў ад сустрэч з бамаўцамі, з будаўнікамі Наваполацка, энэргетыкамі і геолягамі. Тлумачыць даводзілася часам і вельмі элемэнтарныя ісьціны. Амэрыканцаў, напрыклад, зьдзівіў той факт, што “Песьняры” маюць апаратуру, інструмэнты і касьцюмы., набытыя для іх за дзяржаўны кошт!..
Сам я цяпер глыбока вывучаю паэтычнае слова Янкі Купалы і Якуба Коласа. У вялікае канцэртнае жыцьцё пайшла сёлета мая песьня “Мой родны кут” да радыёпастаноўкі “Новая зямля” паводле паэмы Якуба Коласа...
У свой час я напісаў кантату “Курган”. І сёньня, вярнуўшыся на Бацькаўшчыну, з вялікай асалодай пачынаю зноў працаваць над музычнай кампазыцыяй на вершы майго любімага песьняра Янкі Купалы. І, мабыць, у хуткім часе ансамбаль “Песьняры” вынясе яе на прысуд слухача.
/Літаратура і Мастацтва. Мінск. № 53. 31 снежня 1976. С. 8./
Одна из закономерностей нашего образа жизни состоит в том, что биография страны неизменно сливается с биографиями и судьбами миллионов в единый порыв, находящий свое яркое воплощение в песне. Песня как бы вобрала в себя содержание времени, его смысл, его борьбу и искания, его пафос. По силе идейно-эмоционального воздействия на широчайшую аудиторию песне нет равных среди других жанров.
В почетном ряду тех композиторов, которые продолжают в советском песенном искусстве линию массовых песен, находится белорусский композитор, лауреат премии Ленинского комсомола Игорь Михайлович Лученок. Мечтательный порыв юности, страстный, увлеченный рассказ о Родине, о нашем современнике — отличительная черта его творчества.
Комсомол и песня... Эти два понятия как бы слились в одно неразделимое. Песня шагала вместе с комсомолом по дорогам гражданской войны и первых пятилеток, звала на подвиг в суровые годы Великой Отечественной войны, окрыляла покорителей целины и космоса.
Композитор знает, как нужна она сегодня — боевая комсомольская песня, прославляющая романтику труда и подвига. И поэтому он всегда с теми, кто строит сегодняшний день. В счастливой и беспокойной юности 70-х годов видит композитор нового героя нашего времени — целеустремленную, динамичную, яркую личность, возвышенную светлыми идеалами. И поэтому с такой радостью и внутренним подъемом едет он к рабочим КамАЗа и рыбакам Сахалина, пограничникам Бреста и морякам Балтики, первостроителям БАМа. В составе делегаций советской молодежи Игорь Лученок многократно бывал за пределами нашей Родины.
Немеркнущие образцы мужества и героизма дала миру Великая Отечественная война. В то же время она унесла более двадцати миллионов жизней советских людей, каждого четвертого белоруса.
Трепетная память детства композитора хранит пропахшие гарью пожарищ первые послевоенные годы. Потому ему особенно дорога военно-патриотическая тема. Стучатся в наши сердца, призывая беречь мир, колокола его «Хатыни». Живут в нас песни «Память сердца», «Курган Славы», гимн героям легендарного Бреста «Если б камни могли говорить...».
Игорь Лученок подарил нам «Спадчыну», «Комсомольскую юность», «Бригантину», «Алесю», «Верасы», «Красные звезды», «Старую буденовку», песни о Николае Островском и Викторе Харе... Его песню «Мы идем по земле» разнесли по свету участники X Всемирного фестиваля молодежи и студентов в Берлине.
За создание цикла песен о Родине, партии и комсомоле, активную пропаганду музыки среди молодежи Игорь Лученок удостоен почетного звания лауреата премии Ленинского комсомола.
Он — лауреат Государственной премии Белоруссии, обладатель серебряной медали имени А. В. Александрова, заслуженный деятель искусств Белорусской ССР, заместитель председателя правления Союза композиторов республики, член Центрального Комитета ВЛКСМ и ЛКСМ Белоруссии.
Многочисленные громкие титулы не мешают Игорю Лученку оставаться простым и сердечным, всегда готовым прийти на помощь, поддержать словом и песней...
Мы искренне верим, что композитор своим талантом будет и дальше служить народу, создавая песни высокого гражданского звучания, активно участвуя в строительстве светлого будущего — коммунизма.
В. Егоров, секретарь ЦК ЛКСМ Белоруссии
[Стр. 5-6.]
Лягойда Смык,
Койданава
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz