ЎЎЎ Нэля Хамус. Нязбыўныя мары аб Якутыі Ўладзі Пузыні. Койданава. "Кальвіна". 2020.

    Уладзімер Якаўлевіч Пузыня – нар. 26 лютага 1940 г. у в. Суцін Любанскага раёна Мінскай вобласьці БССР (СССР).

    У 1964 г. скончыў Мінскую музычную вучэльню імя М. Глінкі, Мінскі інстытут культуры (1989).

    У 1965-1978 гг. артыст Дзяржаўнага народнага аркестру Беларусі імя Жыновіча. Адначасова ад 1972 г. працаваў у Мінскім абласным, у рэспубліканскіх навукова-мэтадычных цэнтрах народнай творчасьці і культурна-асьветніцкай работы.

    Ад 1979 г. пэдагог-ілюстратар сярэдняй спэцыяльнай музычнай школы пры Беларускай кансэрваторыі, старшы мэтадыст па фальклёры пры Мінскім абласным мэтадычным цэнтры.

    Ад 1982 г. майстар, у 1983-1988 гг. загадчык вучэбнай майстэрні па рэстаўрацыі, рамонце і вырабе народных музычных інструмэнтаў Мінскага інстытуту культуры.

    Стваральнік музэю беларускіх музычных старажытных інструмэнтаў “Беларуская хатка”. Вырабляў беларускія народныя музычныя інструмэнты: аэрафоны сапранавыя, альтавыя, басовыя дудкі; жалейкі, дуды, трубы ды хардафоны.

    Выступаў на беларускіх музычных інструмэнтах у канцэртных праграмах ды фэстах народнай творчасьці.

    Жадаў наведаць Якутыю. Паводле Пузыніных слоў, яго запрашала ў Якуцк нейкая якутка-дзяўчына. Прасіў яе знайсьці. Але калі даведаўся што ў Якуцку жыве безьліч дзяўчат-якутак, што зорак на небе, вельмі дзіваваўся.

    Заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі (1994).

    Памёр 18 верасьня 2012 г. у Менску.

    Творы:

     Лірнік. Школа ігры на беларускіх народных інструментах. Мінск. 1993. 140 с.

     Ілюстратыўны дадатак да “Школы ігры на беларускіх народных інструментах” . Мінск. 1995. 7 с.

    Літаратура:

    Пузыня Уладзімір Якаўлевіч. // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах. Т. 13. Мінск. 2001. С. 118-119.

    Нэля Хамус,

    Койданава